Alleen op pad
8 februari 2018 - Mae Hong Son, Thailand
Na een paar uurtjes slaap werd ik alweer wakker gemaakt door het geluid van de wekker. Met moeite stond ik Op, pakte snel mn tas in en ging op weg naar het busstation. De bus die ik moest hebben vertok om 8 uur, en toen ik om 4 over 8 bij het station aankwam bleek het vervoer hier eens een keer wél op tijd te vertrekken en moest ik wachten tot half 1. Meren was ondertussen ook haar tas aan het inpakken om de bus naar Chiang mai te pakken. Zij moest daarheen om haar visum te verlengen, ik ging dan vast maar Wat Pa Tam Wua, een buddhistische tempel met meditatie retreat. Omdat ik nog moest wachten hebben we toen samen nog ontbeten en is zij daarna op de bus gestapt. Toen heb ik met Daniël op de bus gewacht en ben vertrokken op weg naar een paar dagen vol meditatie.
Toen ik aankwam werden meteen de regels aan me uitgelegd. Het waren er nogal wat (altijd witte kleren dragen, niet de monnik aanraken, altijd lager zijn dan de monnik, niet met mannen praten na 6 uur, uberhaubt zacht praten en op bepaalde plekken niet praten, geen mannen aanraken, niet op het gras liggen, geen yoga op het gras doen, nooit met je voeten naar de buddha wijzen, altijd buigen in bepaalde situaties, etc etc).
Bovendien moest je een strak tijdsschema volgen. Omdat ik pas in de namiddag aankwam had ik eerst even de tijd om mijn spullen weg te zetten en de omgeving wat te verkennen. Het is echt prachtig hier! Je zit in een monestry tussen de jungle, om je heen bergen met steile rotswanden en stukken groen. Alles is hier heel sereen, met een paar vijvers, bomen en paden over de grasvelden. Doordat iedereen witte kleren aanheeft en grotendeels stil is krijg je nog meer een gevoel van rust. Ik heb wel erg het gevoel dat ik op mn tenen moet lopen hier, en ben erg bang om iets fout te doen. Ik denk wel dat dat gevoel minder word zodra ik een beetje gewend ben en weet hoe alles gaat.
Om 6 uur was het tijd voor de avond chanting en meditatie. Je pakt dan allemaal een boek en neemt plaats op een van de kussentjes in de grote hal (mannen vooraan, vrouwen daarachter). Nadat de monniken binnen zijn gelopen en hun respect naar de buddha hebben getoond, buigen we met zn allen drie keer op een bepaalde manier. Toen begon het chanten: in drie verschillende talen waarvan de laatste Engels zingen we samen een soort gebed. Omdat ik geen idee had van de melodie was het wel moeilijk bij te houden 😅. Na 45/60 minuten van klanken opdreunen was het tijd voor de meditatie. Na een verhaaltje van de hoofdmonnik gingen de lichten uit en kloos iedereen zijn ogen. In het begin kon ik me best goed focussen maar na een tijdje begon de korte slaap en het reizen wel op te spelen en werd ik erg afgeleid. Toen het uur voorbij was had ik dan ook wel zin om in mn bedje te gaan liggen.
De bedden hier stellen niet heel veel voor: je krijgt een matje van ongeveer een halve centimeter voor op de vloer van een grote slaapruimte. Het was moeilijk om een comfortabele positie te vinden met de wonden van het scooterongelukje maar gelukkig viel ik na niet al te lang in slaap.
Toen ik aankwam werden meteen de regels aan me uitgelegd. Het waren er nogal wat (altijd witte kleren dragen, niet de monnik aanraken, altijd lager zijn dan de monnik, niet met mannen praten na 6 uur, uberhaubt zacht praten en op bepaalde plekken niet praten, geen mannen aanraken, niet op het gras liggen, geen yoga op het gras doen, nooit met je voeten naar de buddha wijzen, altijd buigen in bepaalde situaties, etc etc).
Bovendien moest je een strak tijdsschema volgen. Omdat ik pas in de namiddag aankwam had ik eerst even de tijd om mijn spullen weg te zetten en de omgeving wat te verkennen. Het is echt prachtig hier! Je zit in een monestry tussen de jungle, om je heen bergen met steile rotswanden en stukken groen. Alles is hier heel sereen, met een paar vijvers, bomen en paden over de grasvelden. Doordat iedereen witte kleren aanheeft en grotendeels stil is krijg je nog meer een gevoel van rust. Ik heb wel erg het gevoel dat ik op mn tenen moet lopen hier, en ben erg bang om iets fout te doen. Ik denk wel dat dat gevoel minder word zodra ik een beetje gewend ben en weet hoe alles gaat.
Om 6 uur was het tijd voor de avond chanting en meditatie. Je pakt dan allemaal een boek en neemt plaats op een van de kussentjes in de grote hal (mannen vooraan, vrouwen daarachter). Nadat de monniken binnen zijn gelopen en hun respect naar de buddha hebben getoond, buigen we met zn allen drie keer op een bepaalde manier. Toen begon het chanten: in drie verschillende talen waarvan de laatste Engels zingen we samen een soort gebed. Omdat ik geen idee had van de melodie was het wel moeilijk bij te houden 😅. Na 45/60 minuten van klanken opdreunen was het tijd voor de meditatie. Na een verhaaltje van de hoofdmonnik gingen de lichten uit en kloos iedereen zijn ogen. In het begin kon ik me best goed focussen maar na een tijdje begon de korte slaap en het reizen wel op te spelen en werd ik erg afgeleid. Toen het uur voorbij was had ik dan ook wel zin om in mn bedje te gaan liggen.
De bedden hier stellen niet heel veel voor: je krijgt een matje van ongeveer een halve centimeter voor op de vloer van een grote slaapruimte. Het was moeilijk om een comfortabele positie te vinden met de wonden van het scooterongelukje maar gelukkig viel ik na niet al te lang in slaap.
