Weer onderweg
17 januari 2018 - Phitsanulok, Thailand
Om bij onze volgende bestemming, Sukhothai, te komen, moesten we eerst een treinreis van ongeveer 6 uur nemen en dan overstappen op een bus in Phitsanulok. Het begon al meteen goed in de ochtend: om de trein te halen die we wouden hebben moesten we opeens best wel haasten en in een rap tempo het hele eind van het hostel naar station lopen. Beladen met volle backpacks en gitaar, en bovendien in de brandende zon. We waren uiteindelijk net op tijd, maar wat bleek? De trein zat vol.. 😥 wachten op de volgende dan maar.
Op het station waren we nog erg geinterigeerd door een man die een soort sliertig groen spul in zakjes deed met een soort slabladeren maar dan anders erbij. De structuur van de slierten was erg gek en we waren heel benieuwd wat het was. Uiteindelijk een zakje gekocht en toen we het aten was ik zeer verrast. De slierten waren een soort suikerspin en de 'slabladeren' een soort panenkoeken! Je moest dan de slierten in de pannenkoek rollen en kreeg een typiache snack uit ayutthaya: roti sai mai. De treinreis zelf was heel chill. In het begin zat de trein erg vol maar gelukkig zijn de mensen hier enorm vriendelijk, open en behulpzaam, dus was er al snel een aardig vrouwtje dat ons wenkte om bij haar te komen zitten. Meteen ook van alle kanten hulp om onze backpacks in het bagagevak te krijgen. Doordat er zo'n lieve sfeer hangt ben je zelf ook veel meer geneigd om sociaal te doen met vreemde en dingen te delen met de mensen om je heen. Tijdens de reis konden we lekker met het raam open en schoenen uit (dat is hier heel normaal, zelfs in de trein) genieten van het uitzicht.
De trein zou om 17.55 aankomen en om 18.00 ging waarschijnlijk de laatste bus waarop we moesten overstappen. Natuurlijk was de trein een stuk te laat (wen er maar aan, dat is hier ook heel normaal) en was het ook nog een stuk van het treinstation naar de busterminal..
Op goede hoop hebben we toch nog een tuktuk genomen naar de terminal, die we deelden met een Frans meisje. Daar aangekomen was er een tijd lang best een gekke situatie. Het was inmiddels donker en vrij verlaten, er gingen geen bussen meer en er waren een paar verschillende enge mannetjes die ons dingen probeerden wijs te maken of aan te smeren. We wisten niet goed wat we moesten geloven en stonden daar met een aardig verdwaald gevoel.
Gelukkig waren er naast ons en het Franse meisje nog twee Duitse backpackers die ook naar sukhothai moesten. Zei vertelden ons dat ze van een medewerker hoorden dat er nog wél een bus ging, over ongeveer een uur. Natuurlijk was die ook veel te laat, maar hij kwam tenmiste. Tijdens het wachten nog wat te eten gehaald bij een ongelovelijk dankbaar vrouwtje, die geen woord engels sprak.
Na nog een kwartiertje lopen waren we eindelijk in het hostel. Hartstikke leuk, met veel planten en kunst, bij elkaar geschraapte meubels, muren waar iedereen op mag tekenen, hangmatten en een dakterras <3
Op het station waren we nog erg geinterigeerd door een man die een soort sliertig groen spul in zakjes deed met een soort slabladeren maar dan anders erbij. De structuur van de slierten was erg gek en we waren heel benieuwd wat het was. Uiteindelijk een zakje gekocht en toen we het aten was ik zeer verrast. De slierten waren een soort suikerspin en de 'slabladeren' een soort panenkoeken! Je moest dan de slierten in de pannenkoek rollen en kreeg een typiache snack uit ayutthaya: roti sai mai. De treinreis zelf was heel chill. In het begin zat de trein erg vol maar gelukkig zijn de mensen hier enorm vriendelijk, open en behulpzaam, dus was er al snel een aardig vrouwtje dat ons wenkte om bij haar te komen zitten. Meteen ook van alle kanten hulp om onze backpacks in het bagagevak te krijgen. Doordat er zo'n lieve sfeer hangt ben je zelf ook veel meer geneigd om sociaal te doen met vreemde en dingen te delen met de mensen om je heen. Tijdens de reis konden we lekker met het raam open en schoenen uit (dat is hier heel normaal, zelfs in de trein) genieten van het uitzicht.
De trein zou om 17.55 aankomen en om 18.00 ging waarschijnlijk de laatste bus waarop we moesten overstappen. Natuurlijk was de trein een stuk te laat (wen er maar aan, dat is hier ook heel normaal) en was het ook nog een stuk van het treinstation naar de busterminal..
Op goede hoop hebben we toch nog een tuktuk genomen naar de terminal, die we deelden met een Frans meisje. Daar aangekomen was er een tijd lang best een gekke situatie. Het was inmiddels donker en vrij verlaten, er gingen geen bussen meer en er waren een paar verschillende enge mannetjes die ons dingen probeerden wijs te maken of aan te smeren. We wisten niet goed wat we moesten geloven en stonden daar met een aardig verdwaald gevoel.
Gelukkig waren er naast ons en het Franse meisje nog twee Duitse backpackers die ook naar sukhothai moesten. Zei vertelden ons dat ze van een medewerker hoorden dat er nog wél een bus ging, over ongeveer een uur. Natuurlijk was die ook veel te laat, maar hij kwam tenmiste. Tijdens het wachten nog wat te eten gehaald bij een ongelovelijk dankbaar vrouwtje, die geen woord engels sprak.
Na nog een kwartiertje lopen waren we eindelijk in het hostel. Hartstikke leuk, met veel planten en kunst, bij elkaar geschraapte meubels, muren waar iedereen op mag tekenen, hangmatten en een dakterras <3
